ساربان

بیابان است.بی آب ونان است!دردل خود، رازها دارد.گرم وسوزان! صدایت را در نیاورد تو رابه تفکری عمیق وامی دارد.

تو از هرآب وآبادانی ،اینجا دورتر!

وتواینجا عاشق!

توساربانی. می شناسمت!

از قبیله ی مردها!!!دلت را به کویر خوش کرده ای...وچه زیبا مانده ای.

سرت را به هر سو بچرخانی ،برهوتی را می نگری که امتدادش از نگاه تو ،بی انتهاست.

افسون دشت های بی آب وعلف تورا گرفته است وتو همه عالم را گرفته ای!!!