تاوان عشق
اززیرزمین این خانه ی متروکه صدایی مثل صدای سنتور که قطع می شود و دوباره نواخته می شود می آید.درخت پیر خرمالو میوه داده و حوض رنگ پریده ، روی سطح آبش ، پر از برگهای زرد و خشکیده ی پاییزی است و سیب های قرمزی که حضورشان در این خانه که تا به حال هیچکس در آن قدم نگذاشته ، خیلی عجیب است. وارد خانه که بشوی،راهرویی وجود دارد.سرمای استخوان سوز و عطر چوب خیس تنه ی درخت،در هم می پیچد و مثل جاده ای تا اتاق خالی که فقط پنجره ای دارد و یک چهار پایه و دیوار های آبی رنگ و رو رفته،ادامه پیدا می کند.دخترک روی چهارپایه نشسته و دستان خون آلود و کبودش، با طناب، به آن بسته شده اند.بابه رقص در آمدن سایه ی روح و قهقهه های گوش خراشش، می ترسد،به خود می پیچد از درد و لحظه به لحظه به لرزش بدنش اضافه میشود.موهای لختش با حرکات صورت مستانه به رقص در می آیند.پوستش برنگ گچ،سفید است.
چشمان سیاه نافذش به سایه ی روی دیوار رو میزند و میگوید:من روزی به تو علاقه داشتم،نفرتت را کنار بگذار،بگذار بروم.حداقل به خاطر آن عشق آتشینی که حرفش رامیزدی.خواهش میکنم!
سایه ی آبی در گوشش زمزمه می کند:پس مراقب باش آتش تورانسوزاند!صدای قهقهه اش دراتاق میپیچد.دخترک سعی میکند دستانش را بازکند امانمیشود!سوز سرما اشکانش رایخی میکند و چشمانش را میسوزلند.
روح، در آغوشش میگیرد وبرگردنش بوسه ای میزند و فریاد دخترک بلند میشود؛جای بوسه ،برگردنش زخمی نقش می بندد.سایه ی آبی میگوید:باید تاوان این خیانت تاسف بار رابدهی.خیانت جداشدن از دنیای ارواح،وملحق شدن به انسانها.برو و به همان هایی که از ماکمترند،همان عشقی که از آن دم میزدی بگوبیاید و تورانجات دهد.
موهای دخترک باباد می رقصند.شاید رقصی شادانه برای رهایی!اشکهای یخی اش راپاک میکند.چشمانش را می بندد و باشهامت می گوید:می میرم!
آوای مرگ از زیرزمین هر لخظه نزدیک و نزدیکتر میشود.روح دستانش را باز میکند.دخترک میدود تافرارکند اما روح زودتر از او میرسد و باخنجر شیشه ای قلبش،به زندگی دخترک پایان میدهد.
تنش سست میشود وهمراه با اشکهای شیشه ایش برزمین می افتد.باریکه ی خون از گردنش سرازیر میشود.قلبش صدایش میرند :آوای من بخواب!سرنوشت برایت ورق دیگری را رقم زده!من باتو، برای همیشه،خالی از عشق،به دوردست ها می آیم!بسوی عشقی از جنس خدا!
