ساربان
بیابان است.بی آب ونان است!دردل خود، رازها دارد.گرم وسوزان! صدایت را در نیاورد تو رابه تفکری عمیق وامی دارد.
تو از هرآب وآبادانی ،اینجا دورتر!
وتواینجا عاشق!
توساربانی. می شناسمت!
از قبیله ی مردها!!!دلت را به کویر خوش کرده ای...وچه زیبا مانده ای.
سرت را به هر سو بچرخانی ،برهوتی را می نگری که امتدادش از نگاه تو ،بی انتهاست.
افسون دشت های بی آب وعلف تورا گرفته است وتو همه عالم را گرفته ای!!! آفتاب،شن های داغ،شتر ها وحاشی ها رابه دوستی گرفته ای وهمسفرانت را دوست داری...دارایی ونداریت اینجاست.
صورت آفتاب سوخته ات ،تاوان رفاقت با بیابان هاست!
دلت گرم،سرت گرم...آسمان کویر امروز جور دیگری است.
چشمت را از دیده ی مشوشش می دزدی،به خودت نهیب می زنی که نترس مرد!می خواهی به هر طریقی دلت را دلدار کنی.
ولی قرص نمی شود تا نفهمد چه نقشه ای در سر سقف کبود می گذرد.
زمزمه ها آغاز می شود وگرد سپید برف وکولاک بیابان را فرا می گیرد وهنوز هم ادامه دارد.
وتو ساربان دوستانت را به دور خود جمع کرده ای.جان به در بردن از این کولاک مهیب کاری مشکل است.تو به مرز یخ زدگی نزدیک می شوی. هوا سرد و سردتر می شود.حتی شتر ها وحاشی ها هم سردشان شده است.
خبری از آفتاب سوزان سالیان متمادی پیش نیست.دلت برای هوای بیابانیِ بیابان لک زده است!
تابه حال با چنین وضعی روبرو نبوده ای آن هم درجایی که هر چندین ده سال شاید چند قطره باران هم نبارد.
دستانت یخ زده اند،زود باش ساربان کاری بکن. تو تا مردن فاصله ای نداری.
مرد روزهای گرم اسیر لحظه های سرد روزگار شده است. چه امتحان سختی؟!
مرد بیابانگرد را با سوز وسرما چه نسبتی است؟
دندان هایت ازشدت سرما به هم می خورند. هنوز ساکتی امّا ساکن نیستی...به جنب و جوش افتاده ای.
کارد دسته چوبی ات رابه زحمت از جیبت بیرون آورده ای. چه در ذهن یخ زده ات می گذرد؟
شکم شتر پیرت را نشانه می روی وبا زور خودت را در لایه های گرم درونش مچاله می کنی. کمی از گرمای درونش را حس می کنی و...دلت به حالش می سوزد وبه حال خودت...
دوستانت یکی بعد دیگری شکمشان را دریده ی کارد دسته چوبی تو می بینند.وتوهربار دلت می سوزدکه ...ساربان تو هم آخرش رفاقت را خط خطی کردی...
