سقای حسین

به سمت آب راه افتادی.آبی که مهریه مادرتوست.داری با قدمهایی مطمئن زمین را به گریه ی اندازی.نگاه های دشمنان به توست وتو را دنبال میکند.با هرقدمت انگار زمین مست تو می شود.تمام گوش آسمان به توست.لباس رزم به تنت چه برازنده شده.انگارخودرستم قصه هایی.با قامتی بلند وسینه ای ستبر.

باد موهایت را به هرطرف شانه می کند وتو بازقدم برمی داری.انگار با هر قدمت می خواهی به زمین بفهمانی که عاشق ترین معصوم عالمی.