آخرین آرزو

مهدی بی توجه به حرفها و التماسهای مادر و خواهرش هچنان روی حرفش بود و نمی خواست کوچکترین قدمی به عقب بردارد. لیلا که تا آن لحظه تماشگر بود جلو آمد دست عشقش را به گرمی فشرد و با چشمانی پر از التماس گفت: مهدی جان عزیزم سال دیگه ، سالهای دیگه الان تو وضعت خوب نیست خواهش...مهدی حرفش را برید و گفت: لیلای من مثل اینکه یادت رفته امروز برا ما خاصه، مقدسه، حالا بگذریم از مقدسی ذاتی امروز. بهرام با عصبانیت جلو آمد و با صدای آرام ولی محکم گفت: داداش اگه می خوای خودکشی کنی الان موقع مناسبی نیست یک ماه دیگه عیده تو که نمی خوای عید و زهرمارمون کنی. 

دست های من

بازم صبح شد نگرانی وجودم پر کرد بلند شدم برم سر کار ولی چه کاری کارخونه بسته شده بود.بهتر برم ببیتم چه خبره توراه کارخانه با خودم میگفتم عمرم گذاشتم سر این کار ناقص شدم 10سال دارم کار میکنم ریه ام آلوده ده به آلوده شده به آزبست چرا بیکارم کردن جواب زن بچه های م کی میده 41سالمه جای دیگه کار گیرم نمی یاد تو این فکرها بودم خودم دیدم جلو در کارخونه عد ه ای از بچه ها جمع بودن یه لحظه شهریار بهنام دیدیم . سلام چه خبر. شهریار سر تکون داد گفت هیچ همش سر کاریه کارخونه میگه مواد نداریم اداره کار میگه درس میشهه رییس کارخونه میگه نیرو زیاد داریم همش دروغه. 

اندکی صبر . . .

دم در بزرگ دادگاه که رسیدحس بدی همه ی وجودش رو فرا گرفت.شاید نباید اینقدر تند می رفت.شاید بهتر بود کمی بیشتر صبر می کرد.یاد آخرین روز دعواشون افتاد.اون روزها خیلی کم طاقت شده بود.به خاطر مریضی فرهاد ،پسرعموش ،خیلی ناراحت بود.فرهاد پسر عموی بزرگش بود که مدتها پیش وقتی در رقابت با کامران سر خواستگاری از نرگس برنده نشد،سفر به خارج رو به موندن تو ایران ترجیح داد و حالا برگشته بود و هیچ کس از برگشتن و مریضی اون خبر نداشت.نرگس تنها کسی بود که در خفا پرستاری فرهاد رو هم می کرد.دکتراآب پاکی رو دستش ریخته بودن.نرگس خوب می دونست که دیگه چیزی به غروب زندگی فرهاد نمونده ومردد بود که چطور باید این خبر رو به عمویی بده که بعد از مرگ پدرش براش پدری کرده بود. 

سقای حسین

به سمت آب راه افتادی.آبی که مهریه مادرتوست.داری با قدمهایی مطمئن زمین را به گریه ی اندازی.نگاه های دشمنان به توست وتو را دنبال میکند.با هرقدمت انگار زمین مست تو می شود.تمام گوش آسمان به توست.لباس رزم به تنت چه برازنده شده.انگارخودرستم قصه هایی.با قامتی بلند وسینه ای ستبر.

باد موهایت را به هرطرف شانه می کند وتو بازقدم برمی داری.انگار با هر قدمت می خواهی به زمین بفهمانی که عاشق ترین معصوم عالمی. 

شهریار

آمـدی جــانـم به قربــانـــت ولـی حالا چرا ؟ ----- بی وفا،بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چــرا ؟

نوشدارویی و بعد از مرگ ســهراب آمــــدی  ----- ســـنگدل این زودتـر می خواســتی حالا چـــرا ؟

عمر ما ار مهـلت امروز و فـردای تو نیســــت ----- مـن که یـــک امـــروز مهـــمان توام فــردا چــرا ؟

نـــازنــینا ما به نــاز تــو جـــــوانی داده ایـــم ----- دیـــگر اکنـــون با جوانـان ناز کــن با مــا چـــــرا ؟

وه کــــه با این عمر هــــــای کوتـه بی اعتبار ----- این همه غافل شـدن از چون منی شیدا چــرا ؟

آسمان چون جمع مشتاقان،پریشان می کند ----- درشـگفتم من نمـــی پاشــد ز هم دنیا چــــرا ؟

شـــهریارا بی حبیب خود نمی کردی ســفر ----- راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا ؟

                           بی مونس و تنها چرا ؟ ----- تنها چرا ؟ حالا چرا 

زن دوم

نقش اول تمام فیلمهای توی سرشه، راه میره و بازی میکنه. آخرین قطره های غرورشم خرج میکنه

- زندگیمونو خراب نکن، برگرد. بیا از اول شروع کنیم تو فقط اون زن رو فراموش کن

- من نمیخوام زندگیمون خراب بشه ولی نمیتونم اونو رها کنم

شهر کوچیک تر شده، به جای هر چیزی توی شهر آدمه، پر از آدم با یه پوزخند مسخره و یه نگاه خیره

- دختر آخه تو چرا انقدر کار میکنی؟؟ نمیگی این ساعتهایی که نیستی شوهرت کار دستت میده؟

- هه ، چی میگی تو؟؟!! ما خوشبختیم، از چشمام بیشتر بهش اعتماد دارم

سرمو میگیرم بالا ، مغرور تر از همیشه، بی حسی پاها مهم نیست، راست و محکم می ایستم. فاصله ی پل تا سطح آب چند متره که چند سال میگذره.

بغض

در حالی که مضطرب و ترسیده بود در تاکسی نشست و یک پانصدی مچاله شده به راننده داد. به سختی تلاش میکرد تا بغضش را فرو بخورد. در ذهن پریشانش سوالاتی موج میزد: ((یعنی چه خواهد شد؟ آیا شوهرم زنده می ماند؟ اگر بمیرد چه؟ من به جز شوهر و مادر پیرم کسی را ندارم. خدایا خودت کمکش کن...)). سرش را به پنجره ی ماشین تکیه داد و آرام آرام اشک ریخت. 

نبش قلب

مادرم زیر سقف نم گرفته غسالخانه و در ملحفه ای که روی موها،چشم ها و بدن عریان او ریخته شده بود،در خودش فرو می رفت. باد،با صدای خش خش برگ و ناله سرو ها آنقدر خودش را به پنجره کوبید تا از حال رفت. سوز سردی که از سوراخ سمبه های غسالخانه به داخل آمده بود،با بوی کافور قاطی شد و ملحفه را از روی مادرم کنار زد. 

فال های خیس

قدم زنان با پاهای کوچک خود از این سر مترو تا آن سر مترو حرکت می کرد و به هر مسافر یک فال حافظ می داد. وقتی به انتها می رسید باز می گشت و فال های افتاده بر زمین و لگدمال را جمع می کرد.در این میان عده ای فال را می خریدند و عده ای دیگر به خاطر نداشتن پول خرد از خریداری منصرف می شدند.خیلی ها هم که تصور می کردند این کودک برای فرد خاص و سودجویی کار می کند که چندین کودک را به کار گرفته از خرید امتناع می کردند.سر انجام مامور مترو در مقابل دخترک ظاهر شد و او فهمید که وقت خروج است.به سرعت خارج شد و روی پله برقی ایستاد.